Op de helft van de verlanglijstjes voor Sinterklaas in mijn familie stond ‘tijd’ als wens.
Verlanglijstjes horen bij ons altijd ook een beetje ludiek te zijn, dus het staat daar schijnbaar achteloos, tussen de kaarsen, sokken en chocoladeletters. En tot mijn verrassing niet alleen bij de grote mensen, ook bij de kleine(re).
“Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?”
Zo mooi gezegd door de dichteres Vasalis. Tijd bestaat eigenlijk niet. Of er is oneindig veel tijd.
Eigenlijk komt dat op hetzelfde neer. Het is de invulling van tijd waar het om draait.
Ik vind het gênant om toe te geven.
Recent heb ik een app op mijn telefoon gezet die mijn schermtijd meet, de hoeveelheid tijd dat ik actief op mijn telefoon bezig ben. De resultaten zijn schokkend. Met weliswaar het excuus dat ongeveer de helft van die tijd bij mij werkgerelateerd is, zijn de telefoonmomentjes door de dag heen bij elkaar opgeteld soms wel gelijk aan een halve werkdag!
Ik vermoed dat ik daarin niet de enige ben :)
Laura Vanderkam* doet onderzoek naar tijdsbesteding en heeft de werkelijke tijdsbesteding van duizenden mensen bestudeerd op basis van tijdsdagboeken. Haar bevindingen zijn echt leuk. Mensen blijken bijvoorbeeld structureel meer te slapen en minder te werken dan ze zelf denken.
Dat is geen opzettelijk ‘bedrog’.
Want het voelt écht zo, ook al is het niet in lijn met de werkelijkheid. In je gedachten kosten sommige dingen meer tijd dan in werkelijkheid het geval is. Dat doet me denken aan dat ik ooit eens de stopwatch heb aangezet bij het verschonen van mijn bed. Dat leek altijd zo'n klus maar duurde in werkelijkheid 7 minuten, inclusief het omdraaien van de matras. Je hoofd bedondert je waar je bijstaat :)
Een week heeft 7 maal 24 = 168 uur.
Als je van daaruit terugrekent blijk je ineens verrassend veel tijd te hebben.
Een heel willekeurig maar voorstelbaar rekensommetje:
Stel dat je gemiddeld 7 uur per nacht slaapt (49 uur in een week) en 35 uur werkt (hier gaat het dus niet om je contract- of afgesproken uren of reistijd, maar om het werkelijk aan het werk zijn).
Laten we zeggen dat je 18 uur besteedt aan eten, huishouden en boodschappen; 7 uur onderweg bent; 8 uur voor persoonlijke verzorging; gooien we er nog 6 uur ‘pottering around’ tegenaan, zoals dat in het Engels zo leuk klinkt - een beetje rond-rommelen en kleine dingetjes doen. En zelfs als je daar dan nog eens 3 uur per dag schermtijd afhaalt, heb je nog altijd 24 uur in een week over! Riant toch!?!
Objectief gezien hebben dus wel tijd, maar niet het gevóel dat we het hebben.
Een gevoel van tijd heb je als er ruimte in je hoofd is.
En wanneer heb je ruimte in je hoofd? In de eerste plaats als je iets met je volle aandacht doet. Als je ergens helemaal in opgaat zonder afleiding.
Afleiding kan van verschillende kanten komen: van de eerder genoemde telefoon, die de buitenwereld non-stop bij je binnenbrengt. Maar ook van je eigen gedachten, die vaak van de hak op de tak springen, overal iets van vinden, onrustig of zelfs zorgelijk zijn over wat er nog meer allemaal moet - en hoe - en wanneer - en - en - en... Dat soort denken vult heel veel van je 'gevoelstijd'.
Afleiding komt ook van de ruimte om je heen.
Alles wat er om je heen is 'praat' tegen je en ook dat kan je afhouden van volle aandacht. Spullen hebben hun verhaal en vertellen dat tegen je onbewuste.
Nou pleit ik er niet voor om in een lege kamer te gaan zitten, maar wel om te bekijken wat je dan allemaal om je heen hebt. Als er van alles is wat een (onbewust) beroep op je doet, kun je je enorm overladen voelen. En wat ik wel vaker zeg: je neemt je huis vaak zo voor waar aan, dat je er niet bij stilstaat hoeveel invloed het op je heeft.
Als de ruimte om je heen in balans en overzichtelijk is, dan schept dat rust en ruimte in je hoofd.
Vorige week werkte ik thuis na veel onderweg te zijn geweest. Mijn hele hoofd was gevuld met gedachten over hoe ik alles in hemelsnaam gedaan moest krijgen.
En intussen kreeg ik natuurlijk niets gedaan.
Leken de leuke nieuwe projecten en opdrachten een soort Mount Everests (mooi maar niet te beklimmen).
Vochten de losse eindjes van dingen die ik nog af moest maken om aandacht, terwijl ze intussen in mijn hoofd alleen maar steeds groter werden.
Tot ik even om me heen keek.
De ruimte om me heen vertoonde de tekenen van weinig thuis zijn. Stapeltjes 'nog even uitzoeken', stof op de vloer, zand op de ramen. "Walk your talk, llsabeth" klonk het in mijn hoofd. Dus ik heb die middag mijn 'schaarse werktijd' (waarvan ik natuurlijk eigenlijk vond dat ik die niet kon missen) besteed aan mijn huis.
En ik ontdekte iets..
Ik zou natuurlijk graag aan je schrijven dat mijn huis geen geheimen meer voor mij kent. Maar helaas pindakaas. Net als bij ieder ander zie ook ik mezelf nog steeds op onverwachte manieren in mijn huis terug :)
De losse eindjes uit mijn dagelijks leven trof ik letterlijk aan in mijn kastjes.
Naast de pindakaas en de honing stonden twee bijna-maar-nog-niet-helemaal-lege potjes pindakaas en honing. Genoeg voor een paar boterhammen dus echt nog niet op, maar moet je wel even rustig schrapen. Idem in de badkamerla met een paar potjes crème. Nog ruim genoeg voor een paar dagen, maar wel even op z’n kop zetten en goed leegschudden.
'Doe ik later, nu geen tijd'
Mijn collectie bijna-lege potjes was de tastbare equivalent van de bijna-af-maar-nog-niet-helemaal- to do list van mijn werk. Van die 'doe ik later wel'-losse eindjes die meer ruimte innamen dan me lief was en dat gevoel gaven dat ik er nooit tijd genoeg voor had.
Wat ik uiteindelijk kado kreeg.
In eerste plaats natuurlijk een lachbui!
Daarnaast: alweer een illustratie van hoe nauw verbonden we zijn met onze omgeving, hoe je huis een onophoudelijke weerspiegeling is van jezelf, tot in de kleinste (en soms irritantste :)) details, die futiel lijken, maar het niet zijn.
En wat er zo gaaf is aan die verbondenheid, is dat die interactief is.
Zodra je in je huis iets aanpakt, verandert, in beweging brengt, zet dat direct bij jezelf of in je leven ook iets in beweging. En andersom: als jij zelf verandert, veranderen de dingen om je heen mee. Soms alleen al omdat jouw waarneming verandert. Op deze manier naar je huis kijken geeft je dus een sleutel tot verandering in handen.
Nadat ik mijn 'schaarse tijd' had besteed aan het wegdoen van de potjes en het uitwissen van de tekenen van weinig thuis zijn, stroomde de to do-lijst moeiteloos leeg, had ik weer een fijn huis en zelfs een gevoel van alle tijd :)
Elke vorm van aandacht die je geeft aan de ruimte om je heen doet iets met jou.
Is aandacht voor jezelf. Schept ruimte. In je hoofd. En dus op je klok!
Dank u Sinterklaasje!
Wat staat er op jouw verlanglijstje?
Wellicht iets waar In-je-element je bij kan helpen? Ik heb zeeën van tijd voor je!
Tot gauw ;)
Ilsabeth
*De boeken van Laura Vanderkam bestaan voor zover ik weet alleen in het Engels.
Als je dat makkelijk leest kan ik je 168 hours en Off the clock van harte aanraden. Of houd voor de lol eens een week lang je eigen tijdsdagboek bij en verras jezelf. En laat me graag weten wat je ontdekt!
(de links verwijzen naar Bookdepository, mijn favoriete website voor Engelstalige boeken: goede prijzen en geen verzendkosten)